1882 - 1885 Dr. Gustaw Fritsche

Ur. 1838 r. - Zm. 1891 r. Urodzony w Warszawie, syn budowniczego, naukowiec, literat, wielki społecznik i organizator, naukowiec - epidemiolog. Studiował w Warszawie, Heidelbergu i Jennie.

Kontynuator myśli Markiewicza, stworzył Organizację kolonii letnich dla dzieci, lekarz i opiekun ubogich matek i ich dzieci. Redaktor i współpracownik wielu pism naukowych i społecznych. Autor licznych prac naukowych i popularnych.

1885 - 1902 Dr Jakub Szwajcer

Ur. 1851 r .- Zm. 1942 r. Urodził się w Rawie Mazowieckiej. Dyplom lekarza otrzymał w 1879r a w 1880r objął stanowisko lekarza naczelnego Szpitala Starozakonnych. W 1881 roku pracując na oddziale zakaźnym tego szpitala, zachorował na dur wysypkowy.

Studiował w Warszawie, pogłębiał wiedzę za granicą - naukowiec epidemiolog, organizator służby zdrowia, społecznik, założyciel kwartalnika klinicznego i członek wielu zespołów redakcyjnych. Od 1885 roku przejął obowiązki lekarza naczelnego Szpitala Zakaźnego, zaś od 1897 roku został powołany przez Zarząd Miejski na to stanowisko i pełnił swe obowiązki do roku 1902. W okresie kierownictwa dra Szwajcera szpital zmienił nazwę z czasowego na zapasowy, a w 1889 stał się stałym szpitalem zakaźnym. Autor licznych prac naukowych, z których wiele tłumaczonych było na języki obce. Kawaler Krzyża Kawalerskiego.

1903 - 1914 Dr Feliks Sommer

Ur. 1834 r. - Zm. 1921 r. Magister farmacji i lekarz, studiował w Warszawie, a wiedzę pogłębiał za granicą. Był lekarzem naczelnym Szpitala Dzieciątka Jezus i Szpitala Wolskiego, wykazując wyjątkowe uzdolnienia organizacyjne i szkoleniowe. Uzyskał decyzję zakupu dodatkowej działki i budowy właściwego Szpitala Zakaźnego na 500 łóżek za miastem. Zwiększył ilość łóżek do 140.

Utworzył fundusz stypendialny dla Polaków, zapisując na ten cel 25 000 RB. Na rozwój laboratorium przeznaczył 10 000 RB., a na rzecz Kasy Wsparcia dla Wdów po lekarzach 25 000 RB.

1914 - 1919 Dr Otto Hewelke

Ur. 1858 r. - Zm. 1919 r. Urodzony w Pułtusku w rodzinie pastora. W 1881 ukończył wydział lekarski Uniwersytetu Warszawskiego i do 1885 roku pracował w klinice diagnostycznej prof. Baranowskiego. W 1886r został lekarzem miejscowym Szpitala Dzieciątka Jezus.W 1891r uzyskał stopień doktora medycyny , a w roku 1893 stanowisko ordynatora Szpitala Św. Rocha. W 1914 roku objął stanowisko naczelnego lekarza w Szpitalu Zakaźnym.

Społecznik, naukowiec, świetny klinicysta i wzięty praktyk, autor licznych prac naukowych, krytycznych i społecznych. Redaktor kroniki lekarskiej i członek zespołu redakcyjnego innych czasopism lekarskich. Zwiększył ilość Łóżek do 300 i spowodował Nową Komisję, która uchwaliła budowę 1000 - 1500 łóżkowego Szpitala Zakaźnego, a istniejący przeznaczyć dla potrzeb lecznictwa Ogólnego.

1919 -1920 Dr Henryk Ruppert

Ur. 1858 r. - Zm. 1920 r. Urodzony w Tarchominie. W 1889 otrzymał stopień doktora medycyny i przez dziesięć lat był asystentem w klinice terapeutycznej Szpitala Dzieciątka Jezus.

Studiował w Warszawie. Kolejno lekarz P.K.P., uzdrowiskowy w Ciechocinku, sanitarny Warszawy, kierownik punktu ewakuacyjnego i zastępca lekarza naczelnego Kolei Wiedeńskiej. Zwiększył ilość łóżek w szpitalu do 415.

1920 - 1930 Dr Witosław Dąbrowski

Ur. 1863 r. - Zm. 1930 r. Działacz polityczny w czasie studiów lekarskich - po uzyskaniu dyplomu w Warszawie, pracował w klinice dr Dunina uznanej za polską klinikę. Społecznik, naukowiec, czynny członek Stowarzyszenia Lekarzy Polskich i Towarzystwa Higienicznego, którego przez wiele lat był sekretarzem, a później prezesem, członek Komitetów Redakcyjnych Pism Lekarskich.

W roku 1897 objął stanowisko ordynatora, a w roku 1920 lekarza naczelnego, przyczyniając się do poważnego rozwoju Szpitala -budowy pawilonu, obserwacyjnego i zaplecza gospodarczego. Ilość łóżek wzrosła do 582.

1930 - 1931 Dr Konrad Orzechowski

Urodzony w 1887 roku. Prześladowany za walkę o Polską Szkołę. Dyplom lekarza uzyskał w Krakowie, a nostryfikował w Moskwie. Był ordynatorem Szpitala w Kochanówku. W wojsku rosyjskim przez cztery lata był kierownikiem oddziału Szpitala Wojskowego, a później lekarzem naczelnym Szpitala Dywizyjnego.

Świetny organizator i znawca zagadnień z zakresu organizacji służby zdrowia. Powołany w roku 1931 na stanowisko Dyrektora Wydziału Szpitalnictwa w Warszawie. Na tym stanowisku trwał doroku1944.Opiekował się lecznictwem wbrew intencji i zarządzeń władz niemieckich. Od 1945 roku pracownik biura statystycznego i centralnego zarządu uzdrowisk.

1931 - 1944 Dr Roman Ignacy Szpikowski

Ur. 1880 r. - Zm. 1944 r. Urodzony we wsi Kulonki w powiecie łomżyńskim. Studiował w Warszawie i w Odessie, gdzie w 1907r uzyskał dyplom lekarza. Był kierownikiem Szpitala w Radzyminie, organizował Szpital przy ul. Pokornej w Warszawie, był zastępcą lekarza naczelnego Szpitala Zakaźnego, dla którego opracował pierwszy statut, obejmujący całokształt zagadnień. Ilość łóżek zwiększył do600.Przejawiał wyjątkowe zdolności organizacyjne i umiejętności współpracy i współżycia.

Jako pierwszy z kierowników Szpitala Zakaźnego opracował w 1933 roku statut szpitala. Został zatwierdzony uchwałą Magistratu w dniu 9.10.1933r i oznaczony numerem 166/KL. W czasie okupacji hitlerowskiej był duszą akcji i walki z okupantem. W mieszkaniu przechowywał broń i odbywał narady konspiracyjne. Zginął na posterunku jak żołnierz i lekarz, razem z grupą powstańców Batalionu ,,Zośka" i ,,Parasol", przy ul. Długiej 23, w pierwszych dniach września.

1944 - 1973 Alfons Krystof

1973 - 1987 Józef Wysocki

1987 - 1989 Krzysztof Dziubiński